Ur

Dziś, po baaaaaar­dzo dłu­giej prze­rwie, będzie sta­ro­żyt­nie. Zer­ka­jąc na moją listę rze­czy, o któ­rych chcia­ła­bym coś tutaj naskro­bać, nie mogłam się na nic zde­cy­do­wać. Myśla­łam, myśla­łam i wymy­śli­łam, że mam ocho­tę na Sztan­dar z Ur. 

Obiekt, o któ­rym mowa, pocho­dzi z okre­su wcze­sno­dy­na­stycz­ne­go pań­stwa sume­ryj­skie­go (2900–2334 p.n.e.). Zna­le­zio­ny został w naj­więk­szym z odkry­tych gro­bów Ur (dzi­siej­szy połu­dnio­wy Bag­dad), o tajem­ni­czej nazwie PG 779, któ­ry wią­że się z kró­lem Ur-Pabil­sa­giem, któ­ry umarł oko­ło 2550 lat p.n.e.

Skrzy­nia leża­ła obok szkie­le­tu rytu­al­nie poświę­co­ne­go męż­czy­zny. Nie do koń­ca wia­do­mo do cze­go słu­ży­ła. Leonard Wool­ley, któ­ry w latach 20 XX wie­ku odkrył gro­bo­wiec i tym samym sztan­dar, okre­ślił go tym mia­nem, gdyż był on umiesz­czo­ny na czymś w rodza­ju tyczki/kija. Ist­nie­ją też hipo­te­zy, że przed­miot ten był pudłem rezo­nan­so­wym lut­ni, bądź skrzy­nią na skar­by. Żad­ne­go przy­pusz­cze­nia nie moż­na jed­nak potwier­dzić, gdyż sztan­dar pozba­wio­ny jest jakich­kol­wiek inskryp­cji zdra­dza­ją­cych jego funk­cję. Skrzy­necz­ka z każ­dej stro­ny pokry­ta jest mozai­ka­mi wyko­na­ny­mi z lazu­ry­tu i musz­li. Dwie klu­czo­we sce­ny przed­sta­wia­ją Woj­nę i Pokój. Pierw­sza stro­na jest naj­wcze­śniej­szym przed­sta­wie­niem armii Sume­ru, nato­miast dru­ga to obraz przy­go­to­wań do ban­kie­tu. Na obu stro­nach w gór­nym pasie deko­ra­cji uka­za­na jest oso­ba króla.

Sztan­dar z Ur może­my podzi­wiać w Bri­tish Museum w Lon­dy­nie.

Bar­dzo ład­na rzecz. Zdra­dzę Wam, że odkąd dowie­dzia­łam się o ist­nie­niu sztan­da­ru, prze­ko­na­na byłam, że jest on strasz­nie duży. Zna­la­złam zdję­cie, któ­re mniej wię­cej uka­zu­je praw­dzi­wą ska­lę tego cudeń­ka (w tle zama­za­ny człowieczek).

Na koniec kil­ka prze­pięk­nych zdjęć deta­li, któ­re wyha­czy­łam w googlo­wych obrazkach :)

Po resz­tę pięk­nych i inspi­ru­ją­cych zdjęć odsy­łam na Flickr. Mam nadzie­je, że zachwy­ci­cie się tak jak ja :)

PS. Pew­nie zdję­cia wgry­wa­ją się bar­dzo dłu­go, ale musi­cie mi wyba­czyć. Za każ­dym razem obse­syj­nie poszu­ku­ję foto­gra­fii o jak naj­lep­szej roz­dziel­czo­ści, żeby były mak­sy­mal­nie wyraź­ne (co nie do koń­ca ma sens, jeśli wkle­jam je tak o 3 razy mniej­sze niż są w oryginale).