Terakotowe Włochy

Jako, że zawsze mia­łam sła­bość do kolor­ków i cera­mi­ki (cho­ciaż wybra­łam inny pro­fil w liceum pla­stycz­nym) ten wpis posta­no­wi­łam poświę­cić wła­śnie temu tematowi.

W XV i XVI wie­ku  w pięk­nej i sło­necz­nej Flo­ren­cji dzia­łał warsz­tat cera­micz­ny rodzi­ny del­la Rob­bia, któ­ry spe­cja­li­zo­wał się głów­nie w wytwa­rza­niu szkli­wio­nych pła­sko­rzeźb z tera­ko­ty. Uro­da tych­że dzieł była prze­cud­na, a część z nich podzi­wiać może­my po dzień dzi­siej­szy. Naj­zna­mie­nit­szy­mi przy­kła­da­mi dzieł sygno­wa­nych ich nazwi­skiem są ton­da z przed­sta­wie­nia­mi Ewan­ge­li­stów we flo­renc­kiej kapli­cy Paz­zich (archi­tek­to­nicz­na pereł­ka pro­jek­tu Bru­nel­le­schie­go) oraz fasa­da Ospe­da­le degli Inno­cen­ti tudzież po pro­stu Szpi­ta­la Niewiniątek.

W owej rodzi­nie dzia­ła­li twór­cy tacy jak: Luca, Andrea (bra­ta­nek Luki) oraz jego pię­cio­ro synów, spo­śród któ­rych wyróż­nia­li się Giro­la­mo i Gio­van­ni.

Ton­da z kapli­cy Paz­zich przed­sta­wia­ją Apo­sto­łów. Roz­miesz­czo­ne są w prze­strze­niach mię­dzy pila­stra­mi, nato­miast żagiel­ki kopu­ły zdo­bią wize­run­ki Ewan­ge­li­stów wraz ze swo­imi atry­bu­ta­mi. Czy­ta­jąc Wiki­pe­dię natknę­łam się na infor­ma­cję, że Ewan­ge­li­ści mogą być autor­stwa Dona­tel­la, ale brak tam przy­pi­sów, co nie­ste­ty moc­no wpły­wa jej na wia­ry­god­ność. Poza tym ta stro­na poda­je, że ich twór­cą jest Luca del­la Rob­bia (tak jak Apo­sto­łów) i jakoś bar­dziej ufam jej, niż wiki. Swo­ją dro­gą, może­cie tam zna­leźć garst­kę ład­nych zdjęć kaplicy.

ŚW. MAREK

ŚW. JAN

ŚW. MATE­USZ

ŚW. ŁUKASZ

Dru­gie, bar­dzo pięk­ne miej­sce, Szpi­tal Nie­wi­nią­tek, obec­nie słu­ży jako gale­ria sztu­ki rene­san­so­wej. Fasa­dę zdo­bią pła­sko­rzeź­by- tak jak w kapli­cy Pazz­zich — w kształ­cie tond. Przed­sta­wia­ją one wize­run­ki dzie­ci. Ich wyko­na­nie przy­pi­su­je się Andrei del­la Rob­bia (wybacz­cie, nie mam pomy­słu jak to odmienić).

Ponad­to zna­la­złam też w tym szpi­ta­lu fan­ta­stycz­ną pła­sko­rzeź­bę, rów­nież autor­stwa Andrei, w kształ­cie pół­ko­la ze sce­ną Zwia­sto­wa­nia, o któ­rej wcze­śniej nie wiedziałam!

Syn Luki, Gio­van­ni, jest auto­rem kil­ku rów­nie wspa­nia­łych reali­za­cji. Są to mię­dzy inny­mi: przed­sta­wie­nie św. Seba­stia­na, prze­cho­wy­wa­ne obec­nie w Luw­rze, taber­na­ku­lum kościo­ła San­ti Apo­sto­li we Flo­ren­cji czy pła­sko­rzeź­by na fasa­dzie szpi­ta­la i sie­ro­ciń­ca w Pistoi.

Oczy­wi­ście dzieł rodzin­ki jest dużo wię­cej, ale nie w tym rzecz, żeby wkle­jać tutaj wszyst­ko. Jeśli Was zacie­ka­wi­ły cera­micz­ne pła­sko­rzeź­by, kop­cie w inter­ne­cie dalej. Pole­cić pozy­cji książ­ko­wej żad­nej nie mogę, bo nie znam (100% szans, że jakaś ist­nie­je. Jeśli zna­cie, była­bym wdzięcz­na za podzie­le­nie się tą wie­dzą tajem­ną). Nie jestem w sta­nie się zde­cy­do­wać, któ­re­go z tej fami­lii lubię naj­bar­dziej, ale może Wam będzie łatwiej.