Dzieło nieukończone

Dziś nie­ty­po­wo, bo jak wska­zu­je tytuł, będzie o budow­li, któ­ra cią­gle jesz­cze powsta­je i to nie­prze­rwa­nie od koń­ca XIX wie­ku. Cho­dzi oczy­wi­ście o prze­pięk­ną świą­ty­nie Sagra­da Fami­lia, archi­tek­to­nicz­ną damę Bar­ce­lo­ny. Mia­łam wiel­kie szczę­ście w życiu widzieć ją na wła­sne oczy, ale nie­ste­ty tyl­ko z zewnątrz. By odwie­dzić wnę­trze trze­ba kupić bilet, a kolej­ki są gigan­tycz­ne. Cza­su nie­ste­ty mia­łam mało, zatem pozo­sta­ło mi tyl­ko podzi­wiać fasady.

W 1882 roku archi­tek­tem świą­ty­ni został Fran­ci­sco de Pau­la de Vil­lar. Nie spra­wo­wał tej funk­cji zbyt dłu­go, bowiem już po roku porzu­cił pro­jekt, któ­ry po nie­wiel­kich zawi­ro­wa­niach tra­fił w ręce Anto­nio Gau­die­go. Począt­ko­wo Sagra­da Fami­lia mia­ła być kościo­łem neo­go­tyc­kim, co widać patrząc na jej bry­łę — może­my doszu­kać się tam takich ele­men­tów, zwłasz­cza w czę­ści pre­zbi­te­rial­nej, któ­ra ma bar­dzo tra­dy­cyj­ny cha­rak­ter. Naj­więk­sze uwiel­bie­nie budzi jed­nak fasa­da tran­sep­tu na pół­noc­nym-wscho­dzie, autor­stwa same­go Gau­die­go, gdzie przed­sta­wio­ne są Naro­dzi­ny Chry­stu­sa. Archi­tekt chciał, by świą­ty­nia była jed­nym orga­ni­zmem i mi fak­tycz­nie koja­rzy się, jak­by była obrzu­co­na zaschnię­tym mię­sem (ale z tego co wiem, chy­ba tyl­ko mi, resz­ta ma bar­dziej flo­ral­ne sko­ja­rze­nia). Mno­gość i przede wszyst­kim szcze­gó­ło­wość przed­sta­wień tego frag­men­tu robi wra­że­nie, choć mnie nie­co przy­tło­czy­ła. Dobrze podzi­wiać go przez lor­net­kę lub apa­rat z dobrym zoo­mem optycz­nym, bo wte­dy dopie­ro kawa­łek po kawał­ku moż­na odkry­wać wszel­kie ‘smacz­ki’ owej tran­sep­to­wej fasa­dy. Fan­ta­stycz­ne są szcze­gól­nie gołąb­ki na drze­wie. Nie­ste­ty, zdję­cie tej czę­ści nie jest moje­go autor­stwa, z uwa­gi na to, że koło połu­dnia (czy­li w porze, kie­dy tam byłam) foto­gra­fu­je się ją fatal­nie i foto­gra­fie wycho­dzą po pro­stu ciem­ne. Frag­men­ty są już moje!

Auto­rem rzeźb po dru­giej stro­nie, czy­li na połu­dnio­wo-zachod­niej fasa­dzie tran­sep­tu, jest Josep Maria Sub­i­rachs. Szcze­rze mówiąc, ta część chy­ba bar­dziej przy­pa­dła mi do gustu. Przed­sta­wio­na jest tu Męka Pań­ska. Tutaj z kolei bar­dzo cięż­ko jest zro­bić zdję­cia, bo poroz­sta­wia­ne są paskud­ne bla­sza­ne pło­ty, któ­re psu­ją sce­ne­rię. Liczę jed­nak, że wraz z postę­pem prac, prze­strzeń woko­ło zosta­nie upo­rząd­ko­wa­na i wszy­scy kon­tem­pla­to­rzy pięk­na owej budow­li nie będą roz­pra­sza­ni przez wąt­pli­wej uro­dy ‘smacz­ki’.

Prze­pra­szam za te ucię­cia rzeźb na zdję­ciach, foto­graf ze mnie raczej mar­ny. Jako bonus załą­czam zdję­cie fasa­dy głów­nej z sierp­nia 2011 roku.

Ukoń­cze­nie budow­li pla­no­wa­ne jest na lata 2026–28. Wizu­ali­za­cja poka­zu­je, że powstać ma jesz­cze kil­ka wież i to w dodat­ku tych największych.

Sam Gau­di skoń­czył nie­szczę­śli­wie, gdyż pew­ne­go dnia wpadł pod tram­waj i po prze­wie­zie­niu do szpi­ta­la potrak­to­wa­no go jako bez­dom­ne­go (bo też tak się nosił i pro­wa­dził). W momen­cie, kie­dy w koń­cu został roz­po­zna­ny, było już za późno.

Jest on auto­rem jesz­cze kil­ku innych budow­li, robią­cych ogrom­ne wra­że­nie. Jeśli ktoś tyl­ko będzie miał oka­zję, a jesz­cze nie był (a nawet jak był, to też), pole­cam z całe­go ser­ca odwie­dzić pięk­ną Bar­ce­lo­nę! A zwłasz­cza naj­sław­niej­szą chy­ba, poza tym kościo­łem, reali­za­cję Gau­die­go — Park Güell.

Na sam koniec zamiesz­czam jesz­cze wizu­ali­za­cję pod posta­cią filmu.